Apoisoncree
WilliamBlake1757-827
Iwasangrywithmyfriend :
Itoldmywrath, mywrath did end.
J'étais fâché avec le myfoe ;
Je l'ai dit que pas, ma colère s'est développée.
Et je l'ai arrosée en craintes,
nuit et matin avec mes larmes ;
Et je l'ai exposée au soleil avec mes sourires et avec les wiles trompeurs mous.
Et elle a accru jour et nuit,
jusqu'à ce qu'il alésage une pomme lumineuse ;
Et mon ennemi l'a vue éclat.
Et il a su qu'il était le mien,
et dans ma étole de jardin quand la nuit avait voilé le poteau ;
En matin heureux je vois mon ennemi tendu sous l'arbre.
ต้นไม้อาบยาพิษ
วิลเลียม เบลค (2300-2370)
ฉันอัดอั้นขึ้งโกรธเพราะโทษเพื่อน
ฉันรีบเตือนเพื่อนรักโกรธจักหาย
ฉันแค้นเคืองศัตรูไม่รู้คลาย
กลับเก็บไว้เพื่อโทสะจะเติบโต
ฉันรดน้ำความอาฆาตอย่างหวาดหวั่น
ด้วยน้ำตาที่หมายมั่นกลั่นโมโห
ให้แดดมันด้วยหน้างามยามยิ้มโชว์
พร้อมเล่ห์เหลี่ยมหลอกคนโง่ให้งมงาย
มันเติบโตทุกคืนวันเจ้าความโกรธ
จนช่วงโชติออกผลปลั่งสุกใส
ศัตรูฉันเห็นมันเข้าทันใด
เขารู้ได้เจ้าของมันคือฉันเอง
จึงปีนป่ายหมายขโมยมันจากต้น
ใต้เงามืดเขาสอยหล่นอย่างเร่งรีบ
เช้าตื่นนอนฉันแสนสุขลุกร้องเพลง
ผลสุกเปล่งฆ่าศัตรูร้ายใต้ไม้งาม
อ่านเผินๆ อาจจะดูเหมือนผู้พูดสนันสนุนให้ผูกอาฆาต พอแก้แค้นสำเร็จแล้วจะได้สะใจแต่ถ้าอ่านโดยละเอียดแล้วจะเห็นว่าแม้ท้ายที่สุด ศัตรูของเราจะได้รับผลของความโกรธแค้นของเราไปเต็มๆ (ด้วยการกินผลไม้แห่งความแค้นแล้วตาย) แต่คนที่หมกมุ่นและเจ็บปวดที่สุด ก็คือ ตัวเราเองที่ต้องมากัดฟัน บ่มเพาะความแค้นด้วยน้ำตา รอคอยจนกระทั่งมันเติบโตเต็มที่พร้อมจะเอาคืนคนที่ทำร้ายเรา หรือทำให้เราไม่พอใจ ในระหว่างนั้นศัตรูของเราไม่รู้เรื่องราวอะไรด้วยเลย เขาใช้ชีวิตอย่างปกติสุข ในขณะที่เราจมปลักอยู่กับความเจ็บปวดด้วยไฟแค้น และแน่นอนค่ะ ต้นไม้อาบยาพิษทั้งต้นก็งอกงามอยู่ในสวนของเราเอง ไม่ใช่ใครที่ไหน และก็ยังผลิดอกออกผลไปเรื่อยๆ ตราบเท่าที่เรายังมีโทสะนี้อยู่
ที่น่าสนใจก็คือ มนุษย์เรามักจะเลือกปฏิบัติกับมิตรอย่างหนึ่ง กับศัตรูอย่างหนึ่ง แม้จะเป็นประเด็นปัญหาเดียวกัน หากเกิดขึ้นกับเพื่อน เราจะสามารถต่อว่าหรือระบายออกไปได้อย่างตรงไปตรงมา เรื่องราวขัดข้องใจก็จะได้รับการคลี่คลาย ความโกรธก็จะหมดไป เปลี่ยนแปลงเป็นความเข้าใจแต่หากเรามีปัญหาหรือไม่พอใจศัตรูเมื่อไร เราจะเก็บงำเอาไว้ ปล่อยให้อารมณ์มันคุกรุ่นและเพิ่มพูนเป็นความอาฆาตพยาบาท บทกวีบทนี้ ในที่สุดแล้ว จึงเหมือนกับจะตั้งคำถามว่า “ในเมื่อความแค้นมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เรายังจะอยากเก็บความแค้นไว้ในใจอยู่อีกหรือ? “หากว่าเราปฏิบัติกับศัตรูเหมือนกับมิตร ชีวิตเราจะเป็นสุขกว่านี้หรือไม่? คำตอบก็อยู่ที่ใจของแต่ละคนแล้วล่ะค่ะ
ที่น่าสนใจก็คือ มนุษย์เรามักจะเลือกปฏิบัติกับมิตรอย่างหนึ่ง กับศัตรูอย่างหนึ่ง แม้จะเป็นประเด็นปัญหาเดียวกัน หากเกิดขึ้นกับเพื่อน เราจะสามารถต่อว่าหรือระบายออกไปได้อย่างตรงไปตรงมา เรื่องราวขัดข้องใจก็จะได้รับการคลี่คลาย ความโกรธก็จะหมดไป เปลี่ยนแปลงเป็นความเข้าใจแต่หากเรามีปัญหาหรือไม่พอใจศัตรูเมื่อไร เราจะเก็บงำเอาไว้ ปล่อยให้อารมณ์มันคุกรุ่นและเพิ่มพูนเป็นความอาฆาตพยาบาท บทกวีบทนี้ ในที่สุดแล้ว จึงเหมือนกับจะตั้งคำถามว่า “ในเมื่อความแค้นมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เรายังจะอยากเก็บความแค้นไว้ในใจอยู่อีกหรือ? “หากว่าเราปฏิบัติกับศัตรูเหมือนกับมิตร ชีวิตเราจะเป็นสุขกว่านี้หรือไม่? คำตอบก็อยู่ที่ใจของแต่ละคนแล้วล่ะค่ะ
วันนี้เราก็หาบทกวีดีๆมาให้เพื่อนๆได้อ่านกันบ้างแล้วเป็นไงบ้าง Ment ตอบกันบ้างนะ บายๆ
หุหุแอบมีรุปเพื่อนมาโชว์กันด้วย มาดูกัน
หุหุถ้าสามคนี้รู้เข้าต้องดีใจแน่เลยที่เราแอบเอารุปมาลง ๑^-^๑5555+
คราวหน้าจะเ ป็นครัยติดตามตอนต่อไปจ้า
